Büyük İkramiye 
Bana Çıktı.

Dün yakın bir arkadaşımla konuşurken, bugün yazacağım köşe yazısının başlığından bahsetmiştim.
Kahkahalar atarak, "Bak öyle bir başlık atarsan, yarından sonra birçok arkadaşın ve hiç tanımadığın akrabaların ortaya çıkacak" dedi.
Ne alaka, benim başlıkta anlatmak istediğim farklı bir şey, aşağıda da açıklamasını yapacağım desemde, bir kahkaha daha attı.
-Bizim insanlarımız fazla okumasını sevmez. Başlığa bakar ve yazın uzunsa içinden işlerine geleni alır, geri kalan yazı da sana kalır sadece.
-Yok artık o kadar da değil... desemde haklı yönleri olduğunu biliyordum.
Arkadaşımında dediği gibiğ okumasını seven bir millet değiliz. İşimize geleni alır, diğerlerini umursamayız.
Senin, neye ne kadar emek verdiğin, kimsenin umurunda olmaz.
Gazetecilik mesleğinin zorluklarını, gazetecilerin yaşadıklarını yine ve sadece gazeteci olanlar anlar.
Başkaları için eleştirmek, hele hele bilmedikleri konularda eleştirilmek insanı üzer.

Geleyim başlıkta anlatmak istediğime.
Nasılsa buraya kadar eleştiri vss yazarak az da olsa bu satırlara kadar gelen bir kaç kişi vardır.
Evet, büyük ikramiye bana çıktı. 2018 yılında yaşadığım onca olumsuz olayda ve hastalıkta yanımda bana destek olan onlarca kişi oldu.
Günü geldi acılarımı, günü geldi sıkıntılarımı paylaştılar.
En kötü zamanlarımda telefon ederek, ya da yanımda olarak bana dayanma gücü verdiler.
Hayatın acımasız olduğunu, ya da kendimi yalnız hissettiğim anlarda, ne kadar çok sevenim olduğunu anlattılar bana.
Şükürler olsun.
Bu dostlar, ne parayla ne de kazanılacak büyük ikramiye ile değişilmezdi.
2018'in getirdikleri kadar götürdükleri de oldu elbette. Birçok sevdiğim dostum ve arkadaşım sevdikleri ile vedalaştı.
Bu hayatın ve yaşamın bir kanunu.
Her ne kadar kabullenemesekde
2019 yılında da belki istediğimiz birçok şey gerçekleşecek. 
Kaybettiklerimiz de olacak.
Önemli olan böyle durumlarda yanınızda olacağını bildiğiniz dostların olması.

SONRA PİŞMAN OLMAYIN...

Yaşlı kadının tabutu mezara yerleştirilirken elli yıllık karısını kaybeden 78 yaşındaki adam;
¦ Onu ne kadar çok sevdim, diyerek çığlık çığlığa ağlamaya başlamıştı.
Yaşlı adamın sesi cenaze törenin asil sessizliğini bozmuştu. Mezar başındaki diğer aile bireyleri ve dostlar şok olmuşlardı, biraz da küçümser bir tavırla adamı izliyorlardı.
Yetişkin çocukları babalarını yatıştırmaya çalıştılar:
¦ Tamam, baba. Seni anlıyoruz…
Yaşlı adam gözlerini dikmiş kazılan mezara yavaş yavaş inen tabuta bakıyordu…
Rahip törene devam etti. Törenin sonunda, aile bireylerini ölüm töreninin kapanışı olarak tabutun üstüne toprak atmaya çağırdı. Yaşlı adam hariç hepsi sırayla toprak attılar.
Yaşlı adam hala:
¦ Onu ne kadar çok sevdim, diye sesli sesli konuşuyordu.
Kızı ve iki oğlu konuşmasını engellemek istediler, ama o devam etti:
¦ Onu sevmiştim!
Kalabalık mezarlığı terk etmeye hazırlanırken, yaşlı adam gitmemekte direniyordu. Gözlerini mezara dikmiş bakıyordu. Rahip yaklaştı:
¦ Kendinizi nasıl hissettiğinizi biliyorum, ama gitme zamanı geldi. Buradan ayrılmalı ve kendimizi hayatın akışına bırakmalıyız, dedi.
Yaşlı adam çaresizlik içinde bir kez daha;
¦ Onu ne kadar çok sevdim, diyerek söylendi. Sayın peder, beni anlamıyorsunuz…
Rahip;
¦ Acınızı anlıyorum, O’nu ne kadar çok sevdiğinizi de hepimiz biliyoruz, dedi.
Yaşlı adam içini çekti;
¦ Ama ben bunu O’na sadece bir kere söyleyebildim…

Hala vakit varken, sevdiklerinize “seni seviyorum” demekten çekinmeyin…

Acıların ve Hüzünlerin Olmadığı Bir Yıl Olsun.