TARİHİN EN APTAL ÖLÜMLERİ: “HAYAT SENİNLE DALGA GEÇİYOR OLABİLİR Mİ?”

Bazı insanlar ölümleriyle tarihe geçer. Kimisi bir savaşta kahramanca ölür, kimisi bir devrim uğruna. Ama bazıları var ki… Sırf "bu kadar da olmaz" dedirtmek için ölmüş gibi.

Ölmek kaçınılmaz olabilir ama bunu gerçekten aptalca bir şekilde başarmak? İşte bu, ancak özel yetenek gerektirir!

Tarih, sadece büyük liderleri, bilim insanlarını ve sanatçıları yazmakla kalmaz. Aynı zamanda “kendi sakalına basıp boynunu kıran” ya da “ölümsüzlüğü buldum” diyerek altın içip gidenleri de kayda alır. Evet, yanlış duymadınız. Sakalına basıp ölmek de bir tarihsel gerçektir, “ölümsüzlük” için altın yemek de…

BÜYÜK LİDERLERİN KÜÇÜK HATALARI

VIII. Charles mesela. Fransa kralı. Koskoca adam. Her dediği yasa, her hareketi olay… Ama nasıl öldü dersiniz? Sarayında langırt benzeri bir oyun oynarken kafasını bir kapıya çarpıp. Bu adam bir imparatorluğu yönetiyordu ama kafasını korumayı beceremedi.

Peki ya Napolyon? Savaş dehasıydı, dev ordulara hükmetti, Avrupa’yı titretti… ama tavşanlardan kaçamadı. Bir av partisi düzenledi, yüzlerce tavşan salındı. Ancak küçük bir detay vardı: Adamları bu tavşanları bir avcıdan satın almıştı ve tavşanlar, Napolyon’u “sahibi” sanıyordu. Yani, av partisi bir anda tavşanların Napolyon’u kovaladığı bir korku filmine dönüştü.

Hadi diyelim bunlar eski zamanlarda oldu. Günümüzde insanlar çok daha bilinçli, değil mi? DEĞİL.

SANAT, FELSEFE VE AŞIRI ÖZGÜVENİN SONUÇLARI

Sanatın içinde ölüm vardır derler ama “sanatım o kadar iyi ki beni öldürdü” diyeni zor bulursunuz. Antik Yunan heykeltıraşı Phidias, yaptığı dev aynada kendini izlerken büyülendi. Öylece bakakaldı. Ve sonra? Ayna devrildi, altında kaldı. Kendi eserinin içinde kaybolmak derken, mecazi değil gerçek anlamda öldü adam.

Bir de “kendi şakasına gülmekten ölen” filozof var. Chrysippus. Efsaneye göre bir eşeğin incir yediğini görünce o kadar çok gülmüş ki nefesi kesilip ölmüş. Yani, tarih en komik esprisini kaybetti ve biz hâlâ o şakanın ne olduğunu bilmiyoruz.

Özgüven fazla olunca da ölüm kaçınılmaz oluyor tabii. Çin’de bir danışman, ölümsüz olduğunu kanıtlamak için kendini bıçakladı. Tahmin edebileceğiniz gibi test başarısız oldu.

Peki ya günümüzde? Bu kadar absürt bir ölüm hala yaşanıyor mu? KESİNLİKLE EVET.

BUGÜNÜN APTAL ÖLÜMLERİ: "DÜNYA BU KADAR GELİŞMİŞKEN SİZ HALA BUNU MU YAPIYORSUNUZ?"

Şimdi bir düşünelim. 2024 yılındayız, teknoloji çılgınca gelişti, bilim ilerledi, insanlar daha bilinçli hale geldi... Gerçekten mi?

O zaman neden hâlâ şunları görüyoruz:
Selfie çekerken uçurumdan düşenler. Ciddi ciddi, yılda ortalama 40 kişi bu şekilde ölüyor. Ve işin kötüsü, son fotoğrafları gayet mutlu.

“Ben bunu içersem ölmem” diyenler. Geçmişte insanlar altın içip ölümsüzlüğü arıyordu, bugün ise biri çıkıp çamaşır suyu içerek virüsten korunabileceğini düşünüyor.

Sosyal medya meydan okumaları. İnsanlar çivi yutma challenge yapıyor, saçlarını tutkal ile yapıştırıp hastaneye kaldırılıyor ya da boğulana kadar su içerek ölüyor. “Ama bunu yapınca ünlü oluyorum!” diye bir mantık olabilir mi? Olsaydı, Phidias aynaya bakarken 100 bin takipçi kazanmış olurdu.

“Bu kadar da olmaz” dedirten icatlar. Geçmişte insanlar ölümcül icatlar yapmıştı. Ama bugünün versiyonu: "Paraşütsüz uçak denemesi" ya da "Elektrik akımına çıplak elle dokunarak enerji hissetme" gibi şeyler.

Eskiden bir filozof kendi şakasına gülerek ölüyordu, şimdi biri TikTok’ta beğeni almak için kendini patlatıyor. Fark ettiniz mi, insanoğlu çağ atladı ama aptallık baki kaldı.

SONUÇ: SİZCE GELECEKTE EN APTALCA ÖLÜM NE OLACAK?

Tarih, insanoğlunun bazen fazlasıyla parlak, bazen de inanılmaz derecede akılsız olduğunu kanıtlayan hikâyelerle dolu. Ama önemli soru şu:

Gelecekte en aptal ölüm nasıl olacak?

VR gözlükle yürürken kendini tren raylarında bulanlar mı?

Yapay zekâya "beni çok sev" dedikten sonra yanlışlıkla kendini silenler mi?

Mars’a giden ilk turist, “şurada bi selfie çekeyim” derken uzay boşluğuna süzülen ilk insan mı?

Bilmiyoruz. Ama bildiğimiz tek bir şey var: Tarih tekerrür eder. Ve aptallık, nesilden nesile aktarılır.

Peki, siz, tarihe nasıl geçmek istersiniz? Dâhi olarak mı, yoksa "bunu nasıl başardı?" dedirten bir olayla mı?